Park Centralny w Olsztynie

Olsztyn jest jak Nowy Jork. Ma swój "Central Park".

Teraz można się z tego śmiać, ale wcześniej nie było do śmiechu. Olsztyn - wojewódzkie miasto, w samym swoim centrum miało wielohektarowy busz, zarośnięte haszcze, będące schronieniem dla pijaków i innego elementu. Nie była to najlepsza wizytówka miasta. Nawet 100 lat temu to miejsce wyglądało znacznie lepiej, niż przed urządzeniem tu parku w 2014 roku. Widać to na poniższej fotografii:

Allenstein. Widok z lotu ptaka. Rok 1914.
1. Tartak Raphaelsohnów
2. Zbiornik na gaz dawnej olszyńskiej gazowni miejskiej
3. Katedra
4. Nowy ratusz
5. Kościół Garnizonowy
Na fotografii widać wyraźnie dawną dzielnicę przemysłową w zakolu Łyny. Drugi, wschodni brzeg Łyny jest niezagospodarowany, jednak wyraźnie zadbany. Teren wygląda na łąki, nie ma żadnych dzikich krzaków.
W oddali pięknie widoczna regularna zabudowa - to Koszary Dragonów.

Źródło: Музей Города Кенигсберг

Rok 2005 - tylko dzikie chaszcze.
Widok od strony ulicy Emilii Plater.

To samo miejsce. Rok 2014.

W tym miejscu dzisiaj na lewym brzegu Łyny jest drewniane nabrzeże, siedząc na nim można moczyć nogi w wodzie. Dalej na lewo jest fontanna.
Trudno dziś poznać to miejsce. Może tylko po charakterystycznej kępie drzew w środkowej części fotografii.

Mam wrażenie, że dzięki Parkowi Centralnemu w narodzie znowu pojawiła sie tradycja i zwyczaj chodzenia do parku. W takim parku można pospacerować, posnuć się trochę bez celu, usiąść, zapomnieć o codzienności. Pamiętam to z dzieciństwa. Później, od lat osiemdziesiątych XX wieku, olsztyńskie parki opustoszały.

Można powiedzieć, ze po ponad 100 latach historia zatoczyła koło. Tereny te znowu służą wypoczynkowi i rekreacji mieszkańcow Olsztyna. Na przełomie XIX i XX wieków w tym właśnie miejscu funkcjonowała plaża miejska. Dawni olsztynianie przychodzili tu, aby wykąpać się w Łynie.

Tartak Raphaelsohnów - Muzeum Nowoczesności.